عوامل موثر بر بهبود زخم

عوامل موثر بر بهبود زخم در زخم های مزمن

عوامل موثر بر بهبود زخم چه به دلیل جراحت یا جراحی، بهبود زخم معمولاً به طور پیوسته از طریق مجموعه ای منظم از مراحل پیشرفت می کند. زخم هایی که در عرض 30 روز خوب نمی شوند مزمن در نظر گرفته می شوند. زخم هایی که مزمن می شوند به طور کلی در یک یا چند مرحله از بهبود زخم متوقف می شوند. در اینجا 10 مورد از رایج ترین عوامل موثر بر بهبود زخم در زخم های مزمن آورده شده است:

سن بیمار

تغییرات کلی زیادی در ظرفیت درمانی وجود دارد که به سن مربوط می شود. مطالعات نشان داده است که افراد بالای 60 سال ممکن است به دلیل عوامل مرتبط با تغییرات فیزیکی که با افزایش سن رخ می دهد، بهبود زخم را به تاخیر بیاندازند. علاوه بر چندین بیماری، کاهش پاسخ التهابی بدن، تاخیر در رگزایی و روند اپیتلیال شدن کندتر است. برخی از تغییرات قابل مشاهده در پوست مربوط به تغییر در ملانوسیت ها، مانند لکه های افزایش سن، و همچنین خشکی پوست به دلیل کاهش عملکرد غدد چربی است. کاهش سنتز کلاژن به آهسته‌تر تشکیل اسکار در فرآیند بهبود زخم نیز نسبت داده می‌شود.

نوع زخم

ویژگی های یک زخم می تواند بر سرعت بهبود زخم تأثیر بگذارد. بدیهی است که زخم‌های بزرگ‌تر زمان بیشتری برای التیام دارند، اما شکل زخم نیز می‌تواند در زمان بهبودی نقش داشته باشد. زخم های خطی معمولاً سریعتر از زخم های مستطیلی بهبود می یابند و زخم های دایره ای دیرتر بهبود می یابند. علاوه بر این، زمانی که زخم ها دارای بافت نکروزه، خشک شدن و اجسام خارجی باشند، بهبود زخم کندتر است.

عفونت

تمام شکستگی های پوستی می توانند به باکتری ها، ویروس ها یا قارچ ها اجازه ورود به محل زخم را بدهند. به طور معمول، این پاتوژن ها توسط گلبول های سفید خون و سایر اجزای سیستم ایمنی از بین می روند. هنگامی که عفونت وجود دارد، از طریق سطح و ایجاد زخم یا ضایعه ای که نیاز به درمان از طریق مراقبت عالی از زخم و شاید تجویز آنتی بیوتیک دارد.

بیماری های مزمن

بیمارانی که دیابت دارند یا بیماری هایی دارند که بر سیستم گردش خون آنها تأثیر می گذارد، ممکن است روند بهبود زخم را کند کنند. بهبود موثر زخم نیازمند جریان خون خوب است و شرایط مزمنی که جریان خون را در محل زخم به خطر می اندازد ممکن است نیاز به مداخله درمانی داشته باشد. به افراد مبتلا به زخم های مزمن توصیه می شود که برای ارزیابی جامع برای شناسایی مداخلات درمانی مناسب با یک متخصص پزشکی مشورت کنند.

تغذیه ضعیف

در یک بیمار مزمن یا سالمند، تغذیه نامناسب می تواند باعث شود بدن منابع کافی برای التیام زخم نداشته باشد. تغذیه ناکافی ممکن است رخ دهد زیرا عفونت ها نیازهای پروتئین و کالری فرد را افزایش می دهند. علاوه بر این، زخم ها می توانند روزانه مقادیر زیادی پروتئین ترشح کنند، به خصوص در مورد زخم های فشاری بزرگ (جراحات) یا زخم های پا. هنگامی که کالری ناکارآمد باشد، بدن ممکن است پروتئین را برای انرژی تجزیه کند و توانایی بدن برای بهبودی را کاهش دهد.

کمبود آب

کمبود رطوبت در سطح زخم می تواند مهاجرت سلولی را متوقف کند، اکسیژن رسانی خون را کاهش دهد و به طور جدی بهبود زخم را به تاخیر بیندازد. کم آبی ناشی از کاهش سدیم یا آب می تواند تمام جنبه های روند بهبودی را به تاخیر بیندازد. در حالی که اکثر افراد روزانه به 64 اونس مایعات نیاز دارند، فردی که سعی در بهبودی از زخم دارد باید بیشتر بنوشد تا به روند گلبول های سفید خون که به محل آسیب سفر می کنند تا اکسیژن و مواد مغذی مورد نیاز را تامین کنند، کمک کند.

گردش خون ضعیف

از آنجایی که خون اجزای لازم را برای انجام فرآیند بهبود زخم به بافت می رساند، افراد مبتلا به فشار خون پایین یا بیماری عروقی ممکن است با تاخیر در بهبودی دچار مشکل شوند. انسداد یا باریک شدن رگ‌های خونی یا بیماری‌های قلب، کلیه‌ها و ریه‌ها نیز می‌تواند باعث ایجاد مشکلاتی در بدن در رساندن اجزای حیاتی ترمیم زخم، از جمله گلبول‌های سفید خون و اکسیژن کافی به بافت‌های زخمی شود.

ورم

در حالی که بیشتر آسیب‌های تروماتیک باعث تورم برخی بافت‌ها می‌شوند، ورم بیش از حد می‌تواند فشار روی رگ‌های خونی را افزایش دهد و در نتیجه گردش خون ضعیف‌تر در ناحیه زخم ایجاد شود. تورم بافت می تواند ناشی از بیماری های قلبی یا مشکلات عروق خونی باشد. درمان فشرده اغلب در انتقال مایعات به سیستم گردش خون برای کاهش ورم موثر است تا بهبودی مناسب رخ دهد.

ترومای مکرر

زخم هایی که به دلیل نیروی برشی یا فشار وارده به یک سطح به زخمی شدن مجدد ادامه می دهند ممکن است روند بهبودی آنها به تعویق بیفتد یا حتی متوقف شود. ترومای تکراری اغلب در بیماران بستری رخ می‌دهد و می‌توان آن را با جابجایی دقیق در یک برنامه منظم یا استفاده از وسایل تخلیه یا محافظ تحت نظارت یک متخصص مراقبت‌های بهداشتی درمان کرد.

رفتارهای بیمار

متأسفانه، برخی از بیماران از طریق انتخاب سبک زندگی مانند سیگار کشیدن یا نوشیدن بیش از حد الکل به تاخیر در بهبود زخم کمک می کنند. سایر رفتارهای بیمار که می تواند بر بهبود زخم تأثیر بگذارد عبارتند از فقدان خواب کافی، مراقب نکردن از ناحیه آسیب دیده، تمیز نکردن مناسب زخم، استفاده از روش های ناکافی پانسمان زخم، مرطوب نگه نداشتن زخم و عدم حرکت کافی. گوش دادن به بیماران و ارائه آموزش دقیق می تواند به ایجاد انطباق بهتر با شیوه های خوب بهبود زخم کمک کند.

آنچه پزشکان سلامت باید بدانند

در حالت ایده آل، فرآیندهای پیچیده ترمیم زخم هر زخم را با موفقیت برطرف می کند. خوشبختانه، تعدادی از گزینه های درمانی برای کمک به بهبود زخم های مزمن مانند پاکسازی منظم، دبریدمان، پانسمان های مخصوص زخم، درمان زخم با فشار منفی (NPWT) یا اکسیژن درمانی هایپرباریک (HBO) وجود دارد. برای بهترین نتایج برای بیمار، ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی باید بدانند که چگونه عواملی را که مانع از بهبود زخم می شوند تشخیص دهند تا بتوانند از این درمان های جایگزین به طور مناسب استفاده کنند.